In mijn jeugd was ik geen sleutelkind. Met een moeder die altijd thuis was als ik uit school kwam, was dat niet nodig. Wanneer ik dus mijn eigen sleutel kreeg kan ik me niet goed meer herinneren. Het zal rond de periode van de middelbare school geweest zijn, in de periode van uitgaan en het later thuiskomen dan de bedtijd van mijn ouders. Bijna 30 jaar geleden verliet ik mijn ouderlijk huis maar de sleutel van ’thuis’ bleef altijd aan m’n bos. Altijd makkelijk, om in geval van calamiteiten in ’thuis’ te kunnen.
Vandaag verlaat ik weer mijn ouderlijk huis. Niet om ergens anders te gaan wonen, maar om er echt voorgoed afscheid van te nemen. Het huis is leeg en stil. Nog één keer sta ik in de deuropening van wat altijd mijn slaapkamer was. Eerst gedeeld met m’n zus, later werd het mijn eigen domein. De punaisegaatjes van de posters die er hingen kan ik nog ontdekken in het spaanplaat van het dak. Herinneringen komen boven o.a. van het nachtwacht spelen op onze grote open zolder. Het verstoppen daar in alle hoekjes en ruimtes. Het huis met haar grote tuin is stil. Er klinkt geen muziek meer, geen lachende kinderstemmen vullen de eens zo drukke huiskamer. Het huis, gebouwd in 1906, is een echt familiehuis. Diverse generaties voor mij hebben hier gewoond. Vandaag sluiten we deze periode af. Ik denk even terug aan de tijd dat mijn ouders hier gingen wonen. Toen ik erbij kwam woonden we hier met maar liefst 7 personen; 4 volwassenen en 3 kleine kinderen. Bijzonder eigenlijk gezien de ruimte, maar in die tijd kon dat allemaal.
Ik loop nog een keer door de tuin en denk terug aan de tenten van oude kleden die ik op het grote grasveld bouwde. Een huis met een tuin, ook hier is het stil. En juist omdat het zo’n bijzondere plaats is, mag het weer gaan leven. De komende periode zullen het hoofdzakelijk verbouwingsgeluiden zijn die de ruimte gaan vullen, want het huis is namelijk wel toe aan een moderne opfrisbeurt. De uitstraling zal misschien veranderen en ik ben ook reuze benieuwd wat de nieuwe bewoners er voor moois van gaan maken.
Mijn herinneringen aan dit huis zullen altijd blijven en een verbouwing verandert daar niets aan. Ik hoop dat het huis ook voor haar nieuwe bewoners een veilige haven mag worden en zijn, net zoals het ook voor mij altijd is geweest.
Het is goed.
Ik draai voor een laatste keer mijn sleutel in het slot. Ik sluit af.
Dag huis, dag tuin!
Ingrid, 2- 2- 2022
